“Namamatay ako sa loob, hindi ko na kaya. Laban ni Eala Alexandra sa kanser.”

“Namamatay ako sa loob, at hindi ko na kaya. Pakiramdam ko ay parang isang walang katapusang laban ang buhay na unti-unting kumukuha ng aking lakas araw-araw. Napakabigat dalhin ng mga iniisip at nararamdaman ko. Sinusubukan kong magpakatatag, ngunit napakalaki ng sakit, at parang walang tunay na nakakaunawa sa pinagdadaanan ko.

Ang laban ni Eala Alexandra laban sa kanser ay isang paalala kung gaano kalupit at kahirap ang buhay. Ang paglaban sa ganitong uri ng karamdaman ay nangangailangan ng di-masukat na lakas at tapang. Araw-araw, may mga taong tulad niya na bumabangon upang harapin ang sakit, kawalang-katiyakan, at takot. Ngunit sa kabila ng lahat ng hirap, may ningas ng pag-asa—ang paniniwalang may posibilidad na gumaan ang lahat. Ang kanyang paglalakbay ay hindi lamang tungkol sa kaligtasan kundi sa katatagan, determinasyon, at sa kagustuhang magpatuloy kahit na tila imposible na.

Ang mga pagsubok sa buhay ay maaaring maging napakabigat, lalo na kung hindi nakikita ng iba ang sakit na dinadala mo. Madaling maramdaman na nag-iisa ka at nakakulong sa sarili mong mga iniisip. Ngunit kahit sa pinakamadilim na sandali, may pag-asa pa rin. May mga taong nagmamalasakit sa’yo, kahit hindi mo laging nararamdaman. Hindi mo kailangang lumaban nang mag-isa. Ayos lang na humingi ng tulong at hayaang may tumulong sa’yo upang buhatin ang iyong pasanin.

Kung nahihirapan ka, tandaan mo na totoo ang iyong nararamdaman at karapat-dapat kang makatanggap ng suporta. May lakas sa paghingi ng tulong, at may liwanag sa dulo ng madilim na daan—kahit parang malabo itong makita. Tulad ng patuloy na pakikipaglaban ni Eala Alexandra, kaya mo ring magpakatatag at magpatuloy. Hindi ka nag-iisa, at mahalaga ang iyong buhay.”